 |
|||||
|
"Sandman" tom 1: "Sen sprawiedliwych"
Już na pierwszy rzut oka widać, że mamy do czynienia z dziełem niezwykłym. Okładka wcale nie przypomina okładek komiksów jakie dotychczas gościły na naszych półkach. Prędzej bym ją umieścił na półce z gnozą i ezoteryką niż na półce z komiksami. Jak okazuje się, po zapoznaniu z zawartością, skojarzenia nie są wcale takie nietrafione. W treści bowiem jest mnóstwo odwołań do magii, religii, mitów i legend. Świat mistyczny, niczym w okultystycznym średniowieczu, miesza się i łączy ze światem realnym. Nic dziwnego, skoro intryga zaczyna się od obrządku tajemniczej Loży Pradawnych Misteriów. A co by było gdyby uwięzić Śmierć? Zamknąć ją gdzieś i nie wypuszczać? Tak na zawsze? Tak by nie mogła chodzić po świecie i nie mogłaby zbierać swego straszliwego żniwa? Co by było gdyby ludzie nie umierali? Bliscy nie odchodzili? Ukochani nie płakali na pogrzebach? Czy taki świat nie byłby lepszy? Łatwiejszy? Mniej okrutny? Takie pytania zadawali sobie członkowie Loży. Zamiast odpowiedzi na te pytania, otrzymują odpowiedzi na zupełnie inne, takie których nie chcieli zadać. Jak to jest kiedy nie można zasnąć? Czy można śnić tak, by nie wiedzieć czy jeszcze się śpi, czy już się obudziło? Jak to jest kiedy nie można się obudzić? Czy słowo "koszmar" może zupełnie zastąpić słowo "sen"? Czy można koszmar pomylić z rzeczywistością? Czy lepiej jest nigdy nie zasnąć, czy nigdy się nie obudzić? Pierwszy album z Sandmanem nie powala fabułą, ale nie musi. To dopiero początek. Ma coś co powoduje, że warto, czy wręcz należy, zainteresować się nim i poświęcić czas potrzebny na przeczytanie. To coś, to pewien potencjał, zapowiadający, że dalej może być tylko lepiej. Ma całe spektrum postaci, które w tej części są jedynie przedstawione, zaprezentowane, ale to wystarczy by miało się ochotę poznać je bliżej. Jak przystało na opowieść o Władcy Snów rzeczywistość miesza się marzeniami (czy raczej marami) sennymi. Pewnego rodzaju spójność między scenariuszem a rysunkami powoduje, że czytając ten komiks ma się wrażenie uczestniczenia w czyimś śnie. Narracja prowadzona jest raz za pomocą słowa, raz za pomocą obrazu i nigdy do końca nie wiadomo kiedy i jak ciężar prowadzenia historii przechodzi z jednego medium na drugie. Powoduje to permanentne uczucie oddziaływania na podświadomość, niczym sen. Album jest narysowany z dziewiętnastowieczną, wręcz secesyjną, elegancją niczym u Andreasa. Paluszki lizać. kamil.macejko Scenariusz: Neil Gaiman |
|||||
