Scenarzysta z pasją

Jean Dufaux urodził się 7 czerwca 1949 we Francji, w miejscowości Ninove. W młodości bardzo pasjonował się kinem. W końcu zainteresowania te pchnęły go do tego, aby podjąć naukę w l'Institut des Arts et Diffusion (Instytut Sztuki i Rozpowszechniania) w Brukseli. Dzięki temu w latach 1969-73 Dufaux nauczył się wiele o kinematografii i tworzeniu fabuły, co później bardzo przydało mu się przy pisaniu scenariuszy komiksowych. Wkrótce po ukończeniu szkoły, został dziennikarzem w Ciné-Presse, czasopiśmie związanym ze światem filmu. Natomiast w roku 1983, postanowił poświęcić się komiksowi, stawiając tą formę twórczości na pierwszym miejscu i wiążąc z tym medium swoją zawodową karierę na wiele kolejnych lat...

Dzięki tej decyzji młody scenarzysta trafił wkrótce do magazynu "Tintin". Tam zaczął pisać scenariusze komiksowe na zamówienie. Jeszcze w tym samym roku stał się współscenarzystą (u boku Vernala) serii "Brelan de dames" (Trójka Dam) rysowanej przez Renauda, (z którym później Dufaux stworzył kilka innych serii, ale o tym za chwilę). Wracając na chwilę do serii "Trójka Dam" to jest to historia, która przywodzi na myśl telewizyjny serial "Aniołki Charliego". Bohaterkami tej komiksowej opowieści są trzy dzielne (i oczywiście ładne) agentki, które pracują dla tajnej organizacji, wypełniając w różnych zakątkach świata tajne misje. Seria ta liczy sobie 7 albumów. Dwa lata później (w roku 1985), już samodzielnie, Dufaux zostaje scenarzystą komiksu o przygodach młodej dziewczyny, nazwiskiem Melly Brown, (które zilustrował Xavier Musquera). Jest to westernowa opowieść, która liczy sobie dwa tomy. Drugi z tomów został wydany w 1987 roku. Historia ta wydaje się być wprawką, na której artysta dopiero uczył się pewności w prowadzeniu linii narracyjnej. Podobnie jest z powstałą rok później (1986) opowieścią "La toile et la dague" ("Płótno i sztylet"), która powstała dzięki nawiązaniu przez Dufaux współpracy z wydawnictwem Dargaud Bénélux. Historia została zilustrowana przez Édouarda Aidansa. Seria zamknęła się w 3 tomach, z których pierwszy został wydany w roku 1986, drugi w 1998 a trzeci w 1989. Akcja tego komiksu rozgrywa się w XV wieku we Florencji, a jej głównym bohaterem jest Andre, młodzieniec, wplątany w zawiłe rozgrywki polityczne. Opowieść ta, podobnie jak Melly Brown, nie stała się zbyt popularna i nie ma niestety zbyt wielu informacji na jej temat, w przepastnych odmętach Internetu.

Jeszcze w tym samym roku (1986), także dla Dargaud, Dufaux do spółki z popularnym we Francji rysownikiem, Griffo, powołuje do życia serię, która stała się pewnego rodzaju przełomem w jego karierze, jest bowiem pierwszą z opowieści, która stała się faktycznie popularna. "Beatifica Blues", bo o tej właśnie serii mowa, jest swoistym prologiem do powstałej nieco później serii "Samba Buggatti". Tytułowa Beatifica to pigułka, po zażyciu której, ludzie mogą żyć i oddychać w pustynnym świecie, jakim stała się Ziemia po nuklearnej katastrofie. Dużo w tej historii brutalności, a także wulgarności. Rysownikowi udało się tutaj stworzyć ciekawy, postatomowy klimat opowieści, który, nawiasem mówiąc, wygląda na inspirowany twórczością Enki Bilala. Historia składa się z trzech tomów, wydawanych w latach 1985, 1988 i 1989. W niedługim czasie albumy do których scenariusze pisał Dufaux, pojawiają się także w katalogu wydawnictwa Glenat, dla którego artysta tworzy (wraz z rysownikiem o pseudonimie Eric) opowieść zatytułowaną "Les maître de la brumes" (Władca mgieł). Jest to historia, w której wątki fantasy, łączą się z horrorem, a także mitem o "pięknej i bestii". Jest to chyba ostatnia seria, z fazy twórczej Jeana Dufaux, którą można by nazwać "wyrabianiem sobie marki". Po jej opublikowaniu wydawcy wiedzieli już, że scenariusze tego artysty są dojrzałe i dopracowane, i na ogół całkiem nieźle się sprzedają. Kolejną chronologicznie opowieścią, której scenariusz wyszedł spod pióra Dufaux, jest umieszczona w czasach rzymskich opowieść zatytułowana "Lucius". Komiks ten znany jest także jako "Le Sourire de la Murene". Rysunki do tej opowieści stworzył Xawier Musquera. Album został wydany w 1986 roku i stanowi swoiste preludium do znanej również u nas serii "Murena". Projekt ten (Lucius) nie miał jednak szczęścia zostać kontynuowanym bezpośrednio, jednak postacie i miejsca pojawiają się później właśnie w Murenie. Rokiem przełomowym okazał się dla artysty rok 1987, kiedy to Dufaux, ponownie do spółki z Renardem, powołują do życia serię Jessica Blandy. Jest to jedna ze sztandarowych serii tego scenarzysty. Historia doczekała się aż 24 albumowych epizodów. W tej opowieści jako jednej z pierwszych, jeśli nie pierwszej, pojawia się tak później charakterystyczna dla komiksowej twórczości Dufaux cecha scenariuszy, jak dokładne psychologiczne rysy postaci, oraz ukazywanie ich przeżyć i uczuć - co daje efekt uwiarygodnienia bohatera, jego prawdziwości i człowieczeństwa. Akcja przygód tytułowej Jessici rozgrywa się w słonecznej Kalifornii. Rysunki w tej opowieści stworzone są w bardzo realistycznym stylu. Tytułowa bohaterka serii jest ex-dziennikarką, która wplątuje się w afery związane z przekupnymi politykami, a także w historie z czcicielami szatana.

Jako następna pojawiła się na rynku wydawniczym historia, która ponownie stała się dziełem sztandarowym, jeśli nawet nie "okrętem flagowym" w twórczości Jeana Dufaux. Chodzi o mianowicie o serię "Giacomo C." (powstałą we współpracy z Griffo). Jest to, jak nie trudno się domyślić, opowieść inspirowana biografią i przygodami legendarnego włoskiego kochanka. Akcja opowieści rozgrywa się w XIII wieku w Wenecji. Główny bohater obraca się w świecie intryg i spisków, zdobywając kolejne kobiece serca, a także, dzięki sprytowi, i wysoko postawionym przyjaciołom, pieniądze, potrzebne na tak barwne, pełne ekscytujących wydarzeń życie. Seria składa się z 15 tomów, z których pierwszy wyszedł w 1987 ostatni zaś (jak na razie), w roku 2005. W następnym roku (1988) powstaje seria "Les enfants de la salamander" (Dzieci salamandry), do której rysunki wykonał stały współpracownik Jean'a Dufaux - Renaud. Seria składa się z czterech albumów wydawanych w latach 1988-97. Historia tam przedstawiona opowiada o trójce młodych ludzi: Angie, Arcadin i Alicji, którzy, jak głosi przepowiednia, w którą wierzą wyznawcy pewnej sekty, mają być wcieleniami aniołów, mającymi zstąpić na Ziemię, w celu jej uratowania i przyniesienia odnowy duchowej. Kolejna seria powstała w tym okresie, to "Les Jardins de la peur" (Ogrody strachu). Rysunki do niej stworzyli: Eddy Paape (rysownik, którego uczniem był nie kto inny jak Andreas) oraz J.-C. Sohier. Seria ukazywała się w latach 1988-91. Cała opowieść zamknęła się w trzech tomach. Ma dziwny horrorowy klimat, w którym drastycznie przedstawione, nadprzyrodzone wydarzenia łączą się z magią voodoo.

Lata 90. okazują się bardzo pracowite dla Dufaux, pojawia się na rynku wiele zupełnie nowych serii, do których artysta tworzy scenariusze. I tak na przykład w roku 1990 powstaje dwutomowa opowieść, zatytułowana "Chelsy" (rysunki do niej wykonał Joris). Pierwszy tom został wydany w roku 1990, drugi zaś w 1992. Akcja rozgrywa się w latach 60. dwudziestego stulecia, w środowiskach artystycznych. Mniej więcej w tym samym czasie, (lata 1990-91), powstaje także dwutomowa opowieść "Gotcha". Rysunki do tej historii stworzył Jean-Louis Hymbelt. Jest to humorystyczna opowieść, rozgrywająca się w Wiedniu, na poczatku XX wieku. Głównym bohaterem jest asystent doktora Freuda (niestety nie udało mi się ustalić, czy zbieżność nazwisk jest tu przypadkowa czy celowo nawiązuje do postaci historycznej). Tenże asystent, zostaje wplątany w aferę, w której główne role odgrywają postacie wampirów. Wnioskując z recenzji tej serii, zamieszczonych w Internecie, powinno być zarówno śmieszno, jak i straszno. Także w tym samym roku (1991) Dufaux staje się autorem trzech kolejnych, nowych serii komiksowych. Były to: "Avel" (rysunki Christian Durieux), "Fox" (rysunki Jean-François Charles Charles) oraz "Santiag" (rysunki, po raz kolejny, Renaud). Odnośnie serii "Avel", to tom pierwszy został wdany w roku 1991. Ostatni zaś, czwarty w roku 1994. Tytułowy bohater, to pracownik służb specjalnych (dokładnie nie zostało powiedziane, czy jest on agentem, czy może szpiegiem). W każdym razie jest to samotnik i indywidualista, który próbuje zerwać z przeszłością, co jednak okazuje się być wcale niełatwe. Jeśli chodzi o drugą z wymienionych serii, "Fox'a", to seria ta ukazywała się w latach 1991-98 i zamknęła się w dwóch cyklach. Wydarzenia z pierwszego z nich rozgrywają się w Egipcie, a także w Szkocji, podczas gdy wydarzenia z cyklu drugiego, przenoszą się do USA. Bohaterem opowieści jest Amerykanin, niejaki Alan Fox (przypominający swoją aparycją Lee Marvina), który wraz ze swą towarzyszką, młodą i pociągającą kobietą o imieniu Edith, wchodzi w posiadanie, poszukiwanej przez wielu różnych ludzi tajemniczej, zakazanej księgi. Trzecia z wymienionych serii, "Santiag", to trzytomowa historia, wydawana w latach 1991-94. Santiag był gliną, który prowadził sprawę zabójstw powiązanych z walką o władzę w wysokich kręgach politycznych.. Opowieść rozpoczyna się od tego, że główny bohater umiera już na piątej stronie pierwszego albumu. Jednak jak się okazuje, Santiag wbrew pozorom nie odszedł w zaświaty, tylko jako cień (cokolwiek miałoby to znaczyć - niestety po raz kolejny opieram się tylko na przeczytanych recenzjach) poszukuje zemsty. Autorzy stworzyli naprawdę dziwny, polityczny thriller z elementami horroru, a także indiańskich wierzeń. Dla niestrudzonego Dufaux, rok 1991 był naprawdę płodny pod względem artystycznym. Bowiem jeszcze w tymże roku, scenarzysta rozpoczął też tworzenie serii komiksów poświęconych pisarzom, których twórczość bardzo cenił. Pierwszym z albumów tej serii był komiks pod tytułem "Sade", album opowiadające o życiu słynnego francuskiego Markiza, powstały we współpracy z Griffo. W skład tej serii weszły też albumy: "Pasolini" (rysunki Rotundo), "Balzac" (rysunki Savey), a także "Hemingway" i Hammet (rysunki Males).

W 1992, pojawia się kolejna nowa seria "Sang de Lune" (Krew księżyca). Rysunki do niej wykonała kobieta, Viviane Nicaise. Bohaterką opowieści jest niejaka Clara Leyrac, która posiadła siłę spełnienia klątwy nałożonej przez przodków. Seria składa się z sześciu tomów i była wydawana w latach 1992-1997. Kolejny rok (1993) to rozpoczęcie prac nad cyklem "Les Voleurs d'Empires" (Złodzieje cesarstw), do którego rysunki wykonał Martin Jamar. Historia osadzona jest w latach 1870-71 we Francji, w czasach Bismarcka i Napoleona III. Główna część akcji rozgrywa się w internacie dla uczniów jednej z paryskich szkół, w której pewna młoda kobieta zawiera pakt ze Śmiercią. Jest to diaboliczna opowieść, w którym upiorne wątki śmierci, klątwy i zbrodni łączą się ze sobą, na tle prawdziwych wydarzeń historycznych. W tym samym roku scenarzysta powraca też do świata wykreowanego kilka lat wcześniej w serii "Beatifica Blues" tworząc wspomnianą już historię, zatytułowaną "Samba-Bugatti". Jest to czterotomowa opowieść, wydawana w latach 1992-97. Rysunki do serii wykonał, podobnie jak do "Beatifici", Griffo. W tej opowieści ludzie muszą walczyć, żeby uratować służące im komputery, które przestają funkcjonować jeden po drugim, zarażone tajemniczym wirusem. Także w roku 1992 Dufaux realizuje coś, o czym jak twierdził marzył od dawna, a mianowicie pisze scenariusz serii, do której rysunki stworzył Grzegorz Rosiński. Chodzi oczywiście o "Complainte des Landes Perdues" (czyli "Skargę utraconych ziem"). Opowieść ta jest rzecz jasna znana polskiemu czytelnikowi. Tutaj przypomnę tylko, że główną bohaterką pierwszych czterech tomów tej historii jest młodziutka Sioban, która staje się narzędziem w ręku przeznaczenia, mając za zadanie dokonanie zemsty na ciemiężycielach swego rodu - Suddenów. Najnowszy, piąty z kolei album tejże serii, zatytułowany "Moriganes" (Morigany), powstały we współpracy już nie z Rosińskim, lecz z Philippem Delaby, otwiera drugi cykl opowieści, przenosząc czytelnika kilka dziesięcioleci wcześniej, niż wydarzenia z cyklu pierwszego, do okresu świetności zakonu Rycerzy Łaski. W 1994 ponownie z Griffo, Dufaux tworzy dwutomową opowieść "Monsieur Noir" (Pan Czarny). Historia ta rozgrywa się w XIX wiecznej Anglii, na zamku Blacktales (co można przetłumaczyć jako "mroczne opowieści"). Pierwszy tom został wydany w roku 1994, drugi zaś w 1995. Tytułowy, tajemniczy osobnik, zwany Panem Czarnym, jest właścicielem wspomnianego zamku, i wynajmuje go niesfornym lokatorom, z którymi umowę najmu odnawia co siedem kolejnych lat. Główną bohaterką staje się też wkrótce mała rudowłosa dziewczynka o imieniu Fanny, której udaje się rozwikłać wiele tajemnic związanych z niezwykłym zamkiem i jego równie tajemniczym właścicielem. Kolejna komiksowa opowieść w bogatym dorobku Jeana Dufaux to "Dixie Road". Ta czterotomowa historia (wydawana w latach 1997-2001), rozgrywa się w USA, w latach 30. ubiegłego stulecia. Opowiada o kłopotach tytułowej dziewczyny imieniem Dixi i jej rodziny, która traci majątek i popada w nędzę. Jest to też opowieść o dorastaniu widziana z punktu widzenia kilkunastoletniej dziewczyny, która żyje marzeniami i chce jakoś zmienić swoje życie. Kolejna seria, to znana także u nas "Murena". Powstała ona we współpracy z Philippem Delaby. Aktualnie składa się z 5 tomów. Pierwszy tom ukazał się w roku 1997, ostatni zaś w roku 2005. Akcja opowieści rozgrywa się w antycznym Rzymie. Opowieść oparta jest na faktach historycznych. Opowiada między innymi o miłości cesarza Klaudiusza, do pięknej, młodej kobiety Agrypiny, która jest matką przyszłego krwawego imperatora, Nerona. Głównym bohaterem opowieści jest jednak Lucjusz Murena, syn Lolii i jednocześnie przyjaciel Nerona. Historia tutaj przedstawiona opowiada o walce o wpływy, która w przyszłości ma dać młodemu Neronowi władzę nad cesarskim imperium. Opowieść mówi też o terrorze i krwawych walkach na imperatorskim dworze.

Następną serią, która wyszła spod pióra Dufaux jest historia, zatytułowana "Les Ombres" (Cienie). Opowieść rozgrywa się w spowitym mgłą małym mieście w Bretonii o nazwie Saint-Malo. Wszystko zaczyna się od pojawienia się w tamtejszym porcie statku, o nazwie Solitaire, który wypłynął stamtąd w rejs 150 lat wcześniej, a wszelkie wieści o nim zaginęły. Wraz z powrotem tajemniczego statku, miasto ogarnia fala dramatycznych wydarzeń, których początkiem jest gwałtowne zapadanie mieszkańców na szkorbut, chorobę typową dla marynarzy długo przebywających na morzu i pozbawionych witamin. Jest to mroczna opowieść, która klimatem nawiązuje do opowieści grozy, pióra na przykład Edgara Alana Poego. Seria zaczęła się ukazywać w 1998 roku. Rysunki do niej wykonał Lucien Rollin. Ostatni, siódmy album tejże opowieści ukazał się w roku 2003. Kolejna seria to "Les Révoltés" (Zbuntowane). Powstała ona w 1998, we współpracy z Marciem Malesem. Historia tu przedstawiona rozgrywa się w Ameryce w latach 50. ubiegłego stulecia. Opowieść posiada trzy tomy, z których ostatni został wydany w roku 2000. Fabułę tej historii, należało by zaliczyć do gatunku dramatu psychologiczno-sensacyjnego. W tym samym roku (1998) powstała też seria "Rapaces" (czyli Drapieżcy). Ta czterotomowa opowieść, do której rysunki stworzył Enrico Marinim jest znana także i u nas. Kolejne tomy ukazywały się w latach 1998, 2000 i 2003 (tomy 3 i 4). Warto tylko przypomnieć, że głównymi jej bohaterami byli: Viktoria Lenore, Aznar Akeba oraz demoniczne rodzeństwo młodych wampirów - Camilla i Drago. Jest to opowieść, w której wątki sensacyjne łączą się z zakulisowymi politycznymi machinacjami, dokonywanymi przez żyjące po wielokroć dłużej od ludzi wampiry. Mamy tu także walkę pomiędzy różnymi frakcjami nieśmiertelnych (no może prawie) Krwiopijców. Następna chronologicznie komiksowa seria autorstwa Jeana Dufaux, to "L'Impératrice rouge" (Czerwona casarzowa) - która powstała w roku 1999. Opowieść powstała we współpracy z Philippem Adamovem, którego być może niektórzy z was pamiętają z wydanego u nas kilka lat temu, pierwszego tomu drastycznej (i w sumie niezbyt udanej) serii, zatytułowanej "Wody Morteluny". Wracając jednak do "Cesarzowej" to opowieść ta składa się z 4 tomów. Tytułowa Cesarzowa, została zainspirowana postacią Carycy Katarzyny II zwanej też Wielką, walczącej o wpływy ze swym mężem, Carem Piotrem. Wkrótce konflikt ten przeniósł się z pałacowych komnat na całą Rosję. Rzecz jasna historia przedstawiona w komiksie czerpie zaledwie kilka wątków z prawd historycnych, o całe mile rozmijając się z realnymi wydarzeniami. Jest to raczej historia SF, wyrosła na kanwie strzępków historii Rosji, w której scenariuszu miesza się wiele dziwacznych wątków, tworząc pokręcony, może nawet nieco ciężko strawny melanż. W tym samym roku (1999) następuje jeszcze dwukrotna zmiana tematyki tworzonych przez Dufaux opowieści, co zdecydowanie potwierdza wszechstronność, a także pracowitość tego artysty. Pierwsze zmiana to seria "Arnold le reveur" (Arnold śniący). W odróżnieniu od wyżej opisywanych historii, Arnold to humorystyczna opowieść, do której scenariusz napisał Dufaux do spółki z Thualezem, natomiast rysunki wykonał Bruno Di Sano. Zanim ukazało się wydanie albumowe, opowieść ta była wydawana w odcinkach w magazynie "Tintin" w latach 1984-86. Z kolei ostatnia nowa seria komiksowa autorstwa Dufaux, która została opublikowana w tymże roku, to opowieść, w której wątki sensacyjne łączą się z mistyką i nie tylko. Mowa o przygodach niejakiego Niklosa Kody. Seria ta składa się aktualnie z 8 tomów. Przez pewien czas była wydawana także u nas, przez wydawnictwo Siedmioróg. Autorem rysunków do tej historii jest Olivier Grenson. Tytułowy bohater jest jednocześnie szpiegiem i dyplomatą. Opowieść, jak to u Dufaux, łączy w sobie cechy wielu różnych gatunków, na głównie sensacji, połączonej jednak z machinacjami politycznymi. Można tu też znaleźć elementy okultyzmu i magii. Nie zabrakło i wątków romansowych, gdyż tajemniczy Niklos jest przystojnym facetem, do którego wzdycha wiele pięknych pań.

Kolejna, całkowicie nowa seria komiksowa pojawiła się dopiero w roku 2001. Mowa tutaj o "Les Rochester". Historia ta rozgrywa się w naszych czasach w Londynie. Początkowo wydawana była przez Castermana (pierwszy tom opowieści) a później przez Dupuis. Rysunki do niej stworzył Philippe Würm. Seria składa się w sumie z czterech albumów, wydanych w latach 2001, 2002, 2004 i 2006. W tym samym roku zaczęła się też ukazywać seria zatytułowana "Djinn". Rysowniczką tego cyklu jest kobieta, Ana Mirales. Główną bohaterką opowieści jest Jade (nazywana kwiatem pomiędzy kwiatami), nowa oblubienica właściciela haremu Sułtana Murati (zwanego Czarnym Sułtanem), przez którą to kobietę rozpoczyna się konflikt dyplomatyczny z brytyjskimi i niemieckimi kolonialistami. Opowieść rozgrywa się w roku 1912, a także 50 lat później, kiedy niejaka Kim Nelson próbuje odnaleźć skarb Sułtana, rzekomo ukryty przez Jade i przez nikogo dotychczas nieodnaleziony. W grudniu 2006 ma się ukazać najnowszy, szósty tom cyklu, zatytułowany "La Perle Noire" (Czarna perła). Następną w kolejności serią jest "Double masque" (Podwójna maska). Seria ta liczy sobie aktualnie trzy tomy. Rysunki do niej wykonał Martin Jamar (ten sam, z którym Dufaux współpracował przy okazji tworzenia serii "Złodzieje Cesarstw"). Pierwszy tom ukazał się w roku 2004, najnowszy zaś, trzeci, w roku 2006. Akcja opowieści rozgrywa się we Francji w 1802 roku, czyli w czasach Napoleona Bonaparte (który zresztą także pojawia się w komiksie). W skrócie można powiedzieć, że seria ta opowiada o intrygach politycznych, obejmujących swoim zasięgiem sfery rządzące i arystokrację, sięgając jednocześnie swoim zasięgiem na dno społeczeństwa, do rynsztoków XIX wiecznego Paryża, w kręgi prostytutek. A wszystko to, jest pokazane na tle autentycznych wydarzeń historycznych. Następna seria to "Jaguar". Historia tutaj przedstawiona rozgrywa się na planecie bardzo przypominającej Ziemię, na której rządzi rasa amazonek. Ich cywilizacja bardzo przypomina ziemską cywilizację Majów. Żeby było jeszcze ciekawej, to na planetę zamieszkaną przez amazonki przybywają w kosmiczni Konkwistadorzy, aby podbić cywilizację kobiet. Nie miałem sposobności zapoznania się z tą serią, jednak przyznaję, że opis ten, który został zaczerpnięty z jednej z francuskich stron poświęconych Jeanowi Dufaux, brzmi, co tu dużo gadać, kretyńsko... Okazuje się jednak, że seria nie jest chyba taka zła, ponieważ do tej pory zostały już wydane cztery tomy tej historii. Pierwsze trzy zostały wydane w latach 2001, 2002 i 2003. Tworzą one wspólnie pierwszy cykl serii. W roku 2005 rozpoczął się cykl drugi, jego pierwszym epizodem jest album zatytułowany "Dog Mengo". Następny w kolejce do omówienia komiks, do którego scenariusz stworzył Dufaux to "Renaudin". Jest to opowieść, do której rysunki wykonał Bruno Di Sano. Komiks został wydany w 2002 roku w ograniczonym nakładzie zaledwie 900 egzemplarzy (numerowanych i z sygnaturami autorów). Wcześniej opowieść ta była wydawana (w odcinkach) w magazynie "Tintin" w latach 1985-89. Ostatnia z serii autorstwa Dufaux, którą chciałem wam przedstawić to "Vénus H". O głównej bohaterce wiadomo, że ma na imię Anja i jest piękną blondynką, której urzekającej piękności niewielu może się oprzeć. W tej serii poznajemy świat luksusowych callgirls. Taka właśnie "Luksusowa dziewczyna na zamówienie" popada w wielkie kłopoty, kiedy zakochuje się w jednym z klientów (bogatym kolekcjonerze sztuki, a jednocześnie sędzim). Rysunki Renauda, podobnie jak w serii Jessica Blandy, są dosyć statyczne, a scenariusz, przynajmniej w pierwszych tomach, niestety dosyć banalny. Pierwszy epizod tej opowieści został wydany w roku 2005, do dnia dzisiejszego ukazały się już jednak trzy albumy tej serii. Serię można zaliczyć do gatunku opowieści sensacyjnych.

Dufaux jest rzadkim rodzajem scenarzysty, który dobrze czuje się zarówno w tworzeniu scenariuszy do historii fantastycznych, sensacyjnych a także historycznych, ze wszystkimi typami opowieści radząc sobie naprawdę dobrze, zapewniając zazwyczaj (choć nie zawsze) czytelnikowi rozrywkę na bardzo dobrym poziomie. Artysta ten ma na tyle wyrobioną "markę w komiksowym światku, że nie ma problemów ze znalezieniem wydawców dla swoich kolejnych prac. Jak sam twierdzi, stara się dokładnie przemysleć i dokładnie dopasować poszczególne części scenariuszowych układanek przez siebie tworzonych. Choć tworzy ich sporo, trzeba przyznać, że radzi sobie z tym całkiem dobrze i raczej nigdy nie zadarza mu się wypuścić spod swojego pióra niedopracowanego gniota. Co ciekawe, pomimo, że jest on artystą dosyć znanym, mało jest w internecie ciekawych stron zawierających wartościowe informacje jemu poświęconych. Artysta zyskał sobie przydomek Jean Produktywny, co wcale nie dziwi, patrząc na jego aktualny, stale rozrastający się, dorobek artystyczny. Oczywiście nie wszystkie serie są równie dobre, ale i tak należy stwierdzić, że pomysłów zdecydowanie temu panu nie brakuje i nie zabraknie chyba nigdy. Dufaux ten jest zdobywcą wielu nagród za swoją twórczość, z których najważniejsze pozwolę sobie zamieścić poniżej:

- "Athis D'or 88" za najlepszy scenariusz do albumu "Angie" (Les Enfants de la Salamandre T. 1)

- Nagroda specjalna na Festiwalu w Sierre 89 za "Nuits Coleurs Blues" (Jessica Blandy T. 4)

- Betty Boop Najleszy Album na Festiwalu Hyres 90 za album "La Dame au Coeur de Suie" (GIACOMO C. T. 3)

- Betty Boop Najlepszy Album na Festiwalu D'HYERES 92 za "Santiag'a"

- Nagroda za najlepszą serię na Festiwalu D'ILLZACH 93 za serię Giacomo C.

- Nagroda dla najlepszego albumu na Festiwalu DE COXYDE 92 za Le Livre Maudit (Fox T. 1)

- Nagroda za najlepszy album roku 93 (Nagroda miasta Courtrai za Rais el Djemat (Fox T. 3)

- Nagroda dla najlepszego scenarzysty roku 93 na festiwalu S.M.É.N.O.

- Nagroda za najlepszy album roku 95 na festiwalu Charleroi za "Monsieur Noir"

- Nagroda "CORI" dla najlepszego albumu roku 95 na Festiwalu De Maisons-Laffitte dla "Troubles au Paradis (Jesica Blandy T. 11)

- Nagroda międzyfestiwalowa (Interfestival) - Nagroda Festiwali Europejskich za najlepszy album roku 95 dla "Monsieur Noir"

aegirr